Βαθιά πληγή …
Tου Λευτέρη Παπαδόπουλου
Ο κόσμος δεν είναι μόνο αγανακτισμένος από τις απολύσεις, την ανεργία, τους φόρους, τις συγκρούσεις, τις παρλαπίπες των περισσότερων πολιτικών. Είναι και τρομοκρατημένος. Αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στην τηλεόραση. Πολλοί συνάδελφοι, με ύφος μονίμως καταγγελτικό, λαϊκίζουν αδιάκοπα, ανεβάζουν συνεχώς τους τόνους και προβάλλουν, ενισχυτικά, στις εκπομπές τους διάφορους «αρμόδιους» που κάνουν το γκρίζο μαύρο-πίσσα.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις εφημερίδες. Σε μικρότερη κλίμακα και σε χαμηλότερους τόνους. Γιατί στις εφημερίδες διασταυρώνονται συχνά διαφορετικές απόψεις και ο λόγος δεν είναι ιδιαιτέρως οξύς. Ετσι κι αλλιώς, όμως, και χωρίς να ξεχνάω και το ραδιόφωνο που εκπέμπει χωρίς σταματημό, οι πολίτες αυτής της χώρας «πολυβολούνται» από εκατό μεριές και δεν έχουν καμία δυνατότητα να αντιδράσουν.
Την Τετάρτη, κρίσιμη, ασφαλώς, μέρα αλλά και μεγάλη γιορτή – του Αγίου Δημητρίου -, υπήρχε ένας ατελείωτος αναβρασμός. Επικρατούσε η αίσθηση ότι η Ελλάδα πέφτει οριστικώς στα τάρταρα. Γνωρίζω ανθρώπους που ξενύχτησαν μπρος στις τηλεοράσεις τους για να δουν τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί και «τα άλλα παιδιά», με την αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Τελικά, όσα αποφασίσθηκαν είναι μάλλον ρευστά, γεγονός που κλιμακώνει την αβεβαιότητα.
Κάτι, πάντως, που μου έκανε εντύπωση είναι η διαπίστωση, πλέον, απ’ όλες σχεδόν τις πλευρές ότι η τρόικα τα ‘χει κάνει μαντάρα: ό,τι συμβούλεψε, ό,τι πρόσταξε, ό,τι σχεδίασε, ό,τι προέβλεψε, έπεσε στον λάκκο με τον ασβέστη και κάηκε! Είναι τέτοια η αποτυχία αυτών των «σπουδαίων τεχνοκρατών», που φαντάζεται κανείς ότι τους βάλανε σ’ αυτή τη δουλειά για να γίνουν μπαρμπέρηδες στου κασίδη το κεφάλι.
Και θα συνεχίσουν να μας «προσφέρουν» τις υπηρεσίες τους! Γιατί αυτό πιστεύουν ότι πρέπει να γίνει οι δανειστές μας. Η ζωή μας είναι ένα δράμα. Και θα είναι. Αλλά γι’ αυτό το δράμα βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας. Καθυστερήσεις, αμηχανία, πολιτικάντικες συμπεριφορές, υπουργικές κόντρες, «επαναστατικές» κορόνες από την αντιπολίτευση που δεν δίνει, σε κανένα, λογαριασμό, «άσ’ τα για αύριο», πολιτικό κόστος, βλακεία.
Πριν από λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος-Αλέξανδρος Μαγκάκης. Μια-δυο μέρες πριν από τον θάνατό του έγραψε στο επιτραπέζιο ημερολόγιό του, νιώθοντας τον Χάρο να πλησιάζει:
«Η ζωή πάνω στο νήμα. Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτή που αφήνω πίσω μου, σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος, με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να ‘στε όλοι καλά».
Μεγάλος πόνος, από βαθιά πληγή…
