«Eλλαντάναμο» είναι μια λέξη που πρωτοείδα αυτές τις μέρες στην «Ελευθεροτυπία» και δεν μου άρεσε καθόλου। Ξέρω ότι η χώρα μας έχει στη διάθεσή της λίγα σχετικά μέσα σε σχέση με μεγαλύτερες πληθυσμιακά χώρες να αντιμετωπίσει την συνεχή παράνομη μεταναστευτική ροή, ξέρω ότι οι υποδομές και οι δυνατότητές μας είναι δυσανάλογα μικρές σε σχέση με τις ανάγκες ενός τεράστιου παγκόσμιου πια φαινομένου-προβλήματος। Ξέρω επίσης ότι η χώρα μας και σαν χώρος-αγορά είναι δύσκολο να απορροφήσει όλο το ξένο ανθρώπινο δυναμικό που «εισβάλει»।
Από την άλλη όμως όλοι ξέρουμε ότι εδώ μιλάμε για ανθρώπους, όχι αντικείμενα. Πρόκειται για ψυχές που ψάχνουν να ζήσουν, να αναπνεύσουν με αξιοπρέπεια, δεν ψάχνουν για κάποιο νέο Ελ Ντοράντο όπως θέλουν μερικοί να πιστεύουμε, ούτε τη Γη της Επαγγελίας στη πραγματικότητα
