Επάγγελμα
Γι' αλλού ξεκίνησαν...
Όταν πριν από μερικά χρόνια άφηναν το πατρικό τους σπίτι για να ξεκινήσουν τις σπουδές τους σε μιαν άλλη πόλη, δεν είχαν φανταστεί ότι η δουλειά που θα έκαναν κάποτε δε θα είχε καμία σχέση με το αντικείμενο που σπούδασαν. Η ζωή, όμως, είναι απρόβλεπτη και επιφυλάσσει εκπλήξεις. Έτσι, η Ιοκάστη, ο Περικλής, η Δήμητρα και η Εύη ανήκουν στους πολλούς σήμερα νέους που το επάγγελμά τους είναι άσχετο από τις σχολές στις οποίες φοίτησαν. Άλλοι επειδή στην πορεία άλλαξαν γνώμη και αποφάσισαν ότι τους ταιριάζει κάτι διαφορετικό, κι άλλοι λόγω ανεργίας.
Ιοκάστη Αλοίμονου Από την Εγκληματική Ψυχολογία στο εμπόριο
Η Ιοκάστη Αλοίμονου σπούδασε Ψυχολογία (Τμήμα ΦΠΨ) στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, απ’ όπου αποφοίτησε με Άριστα και συνέχισε με μεταπτυχιακό στην Εγκληματική Ψυχολογία, στη Νέα Υόρκη. Σήμερα ασχολείται με το εμπόριο έχοντας δύο καταστήματα με γυναικεία αξεσουάρ στο κέντρο της Καλαμάτας. Με το που τη βλέπεις, καταλαβαίνεις αμέσως ότι πρόκειται για δραστήρια κοπέλα, η οποία έχει το ταλέντο να κάνει πολλά πράγματα ταυτόχρονα και, μάλιστα, με επιτυχία. Απόδειξη ότι η συζήτησή μας έγινε στο κατάστημά της, ενώ η ίδια εξυπηρετούσε πελάτες, ήταν στο ταμείο και ενδιάμεσα απαντούσε στο τηλέφωνο!«Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στα Γιάννενα, άνοιξα το πρώτο μαγαζί στην Αριστομένους και διαπίστωσα ότι το εμπόριο μου αρέσει. Εφόσον όμως είχα αρχίσει να σπουδάζω, αποφάσισα να τελειώσω τη σχολή. Εν τω μεταξύ, επειδή η Ψυχολογία με ενδιέφερε και ήμουν καλή φοιτήτρια, ήθελα να συνεχίσω. Οπότε βρέθηκα και για μεταπτυχιακό στη Νέα Υόρκη. Όταν έλειπα, το μαγαζί κρατούσε μια κοπέλα που είχα αφήσει υπεύθυνη, ενώ βοηθούσε και η μητέρα μου».Όταν πρωτοάνοιξε το μαγαζί, η Ιοκάστη πηγαινοερχόταν συχνά Γιάννενα – Καλαμάτα: «Εκείνο το διάστημα άλλαξε η προσωπικότητά μου. Ενώ οι περισσότεροι συμφοιτητές μου σκέφτονταν τι θα κάνουν το βράδυ, εγώ σκεφτόμουν τις επιταγές που έτρεχαν. Είχα γίνει πιο υπεύθυνη. Δεν ήταν εύκολο. Θέλει κουράγιο και όρεξη για ζωή προκειμένου να τα καταφέρεις». Στην Αμερική, κάνοντας την πρακτική της, ασχολήθηκε με κλινικές περιπτώσεις στον τομέα της Εγκληματικής Ψυχολογίας: «Εκεί είδα ότι ίσως τελικά να μην το αντέχω και τόσο. Είχα να κάνω με έντονη ψυχοπαθολογία, με δύσκολες περιπτώσεις. Είχε αρχίσει να με επηρεάζει και να “μιζεριάζω” στην καθημερινή μου ζωή. Εν τω μεταξύ, στην πορεία κατέληξα ότι μου ταιριάζει το εμπόριο και συνειδητοποίησα ότι ένα πτυχίο δε συνάδει απαραίτητα με την επαγγελματική αποκατάσταση. Πιστεύω, μάλιστα, ότι κάνουν λάθος όσοι νομίζουν ότι παίρνοντας ένα πτυχίο οπωσδήποτε θα δουλέψουν πάνω σε αυτό. Το πτυχίο είναι εφόδιο για τη ζωή σου. Εγώ την Ψυχολογία την επέλεξα επειδή μου άρεσε. Αν γύριζα πίσω, πάλι το ίδιο θα σπούδαζα. Όσα έμαθα, με βοήθησαν πολύ ως άνθρωπο. Κάθε μέρα στο μαγαζί ψυχολογία εφαρμόζω. Οι σπουδές είναι για να διευρύνεις τους ορίζοντές σου. Θα μπορούσα και ως φιλόλογος να είμαι καλή, αλλά αυτό που κάνω τώρα μου ταιριάζει περισσότερο. Δεν είναι λύση ανάγκης. Το λατρεύω το εμπόριο, με αναζωογονεί. Πιστεύω ότι η ανεργία είναι πλασματική. Δουλειές υπάρχουν. Αν αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν υπάρχει περίπτωση να αποτύχεις. Αν δεν έκανα αυτό που κάνω τώρα, θα έκανα κάτι άλλο για να βγάλω τα προς το ζην. Τελικά, είναι θέμα του πόσο δραστήριος είσαι, πόσο ψάχνεις, πόσο ανεξάρτητος θέλεις να είσαι από τους γονείς σου».Εδώ παίζει ρόλο και η οικογένεια: «Οι Έλληνες γονείς δε βοηθούν πολύ τα παιδιά τους να φύγουν από το σπίτι, να απογαλακτιστούν. Εάν πάνε να κάνουν κάτι διαφορετικό, θα τους πουν: τόσα χρόνια σπούδαζες, γιατί να κάνεις κάτι άλλο; Με εμένα ήταν αλλιώς. Οι γονείς μου ήταν υπέρ της ιδέας να ανοίξω το μαγαζί. Ο πατέρας μου, μου δάνεισε κάποια χρήματα, τα οποία μετά του επέστρεψα, και ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Γενικά, οι γονείς μου είναι άνθρωποι με ανοιχτό πνεύμα τόσο απέναντι σε μένα, όσο και απέναντι στον αδελφό μου. Δεν είμαστε οικογένεια “παιδοκεντρική”. Μας μεγάλωσαν, μας έδωσαν αρχές και από εκεί και πέρα δεν παρεμβαίνουν στην πορεία μας. Αν βλέπουν ότι είμαστε καλά, δεν ασχολούνται καν». ¨
Περικλής ΜαντάςΑπό τη Γεωπονική στις επιχειρήσεις
Ο Περικλής Μαντάς γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά κατάγεται από την Κυπαρισσία. Το 1997, μετά από ένα διάστημα παραμονής στην Ιταλία, βρέθηκε να σπουδάζει στο Τμήμα Θερμοκηπιακών Καλλιεργειών και Ανθοκομίας της Σχολής Τεχνολόγων Γεωπόνων του ΤΕΙ Καλαμάτας. «Ήρθα με σκοπό να σπουδάσω και να φύγω. Όμως, λίγο μετά το ξεκίνημα στη σχολή, άρχισα και να δουλεύω, στην αρχή ως υπάλληλος και αργότερα ως συνεργάτης, με ανθρώπους που γνώρισα στην Καλαμάτα στον Τομέα της Πληροφορικής, κι έτσι έμεινα. Σιγά σιγά ανοίξαμε το κατάστημα της Forthnet, το βιβλιοπωλείο του “Παπασωτηρίου” (υποκατάστημα) και άλλο ένα κατάστημα Forthnet στον Πύργο Ηλείας. Εν τω μεταξύ, παντρεύτηκα - η γυναίκα μου είχε έρθει επίσης για σπουδές από την Αθήνα στο ΤΕΙ - και έτσι μείναμε πια μόνιμα εδώ». Ο Περικλής πιστεύει ότι η τύχη παίζει ρόλο στο πώς θα διαμορφωθεί η ζωή ενός ανθρώπου. «Εγώ τυχαία βρέθηκα στην Καλαμάτα, δεν μπορώ να πω ότι ήταν η πρώτη μου επιλογή το να σπουδάσω στη Γεωπονική. Όχι ότι το μετάνιωσα. Ήταν ωραία τα χρόνια στο ΤΕΙ. Απλώς, με την ένταση της δουλειάς, δεν είχα τη δυνατότητα να παρακολουθώ όλα τα εργαστήρια και έμεινα πίσω. Επίσης, εκτάσεις αγροτικές δεν έχω για να μπορέσω να καλλιεργήσω και να ασκήσω τη γεωπονική, οπότε οι επιλογές ήταν λίγες. Έτσι, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία, ασχολήθηκα με τις νέες τεχνολογίες που πάντα με ενδιέφεραν. Όμως, οι σπουδές, ακόμη κι αν δεν ακολουθήσεις σχετικό επάγγελμα, σε βοηθούν ως άνθρωπο. Για παράδειγμα, στο ΤΕΙ είχαμε και μαθήματα για τις τεχνολογίες που με βοήθησαν να μπω στο πνεύμα της δουλειάς που τελικά ακολούθησα. Επίσης, ασχολήθηκα με τα συνδικαλιστικά και τους φοιτητικούς συλλόγους, πράγμα που με βοήθησε στην κοινωνικοποίηση, γνωρίστηκα με ανθρώπους, ενσωματώθηκα στην πόλη, παρότι στην αρχή δεν είχα έρθει με τόσο θετική διάθεση». Αυτή την εποχή ο Περικλής παρακολουθεί ένα μεταπτυχιακό, σε συνεργασία με το Επιμελητήριο Μεσσηνίας, για στελέχη επιχειρήσεων, με θέμα τη Διοίκηση. Στόχος του να αποκτήσει εξειδικευμένες γνώσεις, που θα βοηθήσουν τον ίδιο και τη δουλειά του.
Δήμητρα Τοφαλή Από τα Ψηφιακά Συστήματα στη δημοσιογραφία
Με τη Δήμητρα Τοφαλή δε μιλήσαμε για πρώτη φορά. Τον τελευταίο καιρό συναντιόμαστε συχνά σε συνεντεύξεις Τύπου, αφού είναι συνάδελφος. Ίσως, μάλιστα, την αναγνωρίζετε, καθώς παρουσιάζει και δελτία ειδήσεων στον τηλεοπτικό σταθμό «Μεσόγειος». Αν και πολύ νέα, έχει κάνει αρκετά πράγματα έως τώρα. Στα 18 βρέθηκε από την πατρίδα της, τη Λάρνακα της Κύπρου, στο Πανεπιστήμιο Πειραιά να σπουδάζει στο Τμήμα Τεχνολογίας και Ψηφιακών Συστημάτων. Από παιδάκι, όμως, είχε στο πίσω μέρος του μυαλού της το επάγγελμα του δημοσιογράφου. Έτσι, όταν τελείωσε το Πανεπιστήμιο, φοίτησε και στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας, γνωστή ιδιωτική σχολή στην Αθήνα. «Όταν είσαι ακόμη 18, δεν είναι εύκολο να διαλέξεις το επάγγελμα που θα κάνεις στη ζωή σου. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας αλλάζεις, σκέφτεσαι διαφορετικά» λέει.Τελειώνοντας το Εργαστήρι ξεκίνησε να δουλεύει στον Alpha, όπου τη σύστησε φίλη η οποία εργαζόταν στον τηλεοπτικό σταθμό. Είχε ήδη μπει στο κλίμα, όταν ο αγαπημένος της, ο οποίος είναι από την Καλαμάτα, της πρότεινε να έρθουν να ζήσουν εδώ. Είχε τελειώσει και εκείνος το Πανεπιστήμιο Πειραιά, οπότε ήθελε να ανοίξει δικό του γραφείο στην πόλη του. Η Δήμητρα συμφώνησε κι έτσι βρέθηκε στην Καλαμάτα!«Όταν μου το πρότεινε ο Βαγγέλης, το σκέφτηκα και τελικά αποφάσισα να έρθω και να βρω δουλειά εδώ. Το βλέπω σαν μια εμπειρία. Γνωρίστηκα με τους ανθρώπους του “Μεσόγειος”, με προσέλαβαν κι έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας. Μου αρέσει πολύ αυτό που κάνω. Βέβαια, δε μετάνιωσα για τη σχολή που διάλεξα στην αρχή. Έμαθα πολλά πράγματα. Μπορεί να μην έχουν μεγάλη σχέση με αυτό που κάνω τώρα, αλλά ό,τι μάθεις στη ζωή είναι σημαντικό. Και οι εμπειρίες από το Πανεπιστήμιο ήταν μοναδικές. Αν ακολουθούσα αυτό που σπούδασα, θα μπορούσα να δουλέψω ως καθηγήτρια ή σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, λόγω των ψηφιακών συστημάτων ή να διδάξω Μαθηματικά, γιατί κάναμε πολλά Μαθηματικά στη σχολή. Με τράβηξε, όμως, η δημοσιογραφία γιατί έχει να κάνει με κόσμο, κάθε μέρα γνωρίζω νέους ανθρώπους και καινούργια πράγματα. Τελικά, κάνω αυτό που θέλω και είμαι με ανθρώπους που αγαπώ. Αυτό που εύχομαι είναι να τα πάω καλά στη δουλειά που έχω διαλέξει και να κάνω μια ευτυχισμένη οικογένεια». Για τη ζωή στην Καλαμάτα: «Είμαι πολύ ευχαριστημένη. Η ζωή εδώ είναι πιο ήρεμη από την Αθήνα, οι άνθρωποι πιο φιλικοί, έχουν φιλότιμο, κάτι που στις μεγάλες πόλεις έχει αρχίσει να χάνεται. Επίσης, η περιοχή μού θυμίζει την Κύπρο. Οι γονείς μου, βέβαια, ευελπιστούσαν ότι θα γυρνούσα πίσω, αν και ήξεραν ότι είχα γνωρίσει τον Βαγγέλη και κάπου είχαν καταλάβει ότι θα έμενα στην Ελλάδα».
Εύη Τζώρτζη Επισκέπτρια Υγείας με περίπτερο
Όταν η Εύη Τζώρτζη πέρασε στη Σχολή Επισκεπτών Υγείας του ΤΕΙ Αθήνας ήταν τρισευτυχισμένη, όπως μας λέει: «Είχα ακούσει τα καλύτερα, ότι δεν είναι κορεσμένο επάγγελμα, ότι θα βρω εύκολα δουλειά κ.λπ. Αλλά τελικά…».Εδώ και δύο χρόνια έχει νοικιάσει και λειτουργεί περίπτερο στην οδό Αριστομένους. Παράλληλα, κάνει αιτήσεις για δουλειά στον τομέα που σπούδασε, αλλά δεν έχει πια την αισιοδοξία που είχε στην αρχή: «Υπάρχουν θέσεις ανοιχτές, αλλά προκηρύξεις δε βγαίνουν. Άλλες φορές βγαίνουν και δεν καλύπτονται ποτέ, δεν παίρνουν κανέναν και κανείς δεν ξέρει γιατί. Υποσχέσεις από πολιτικούς; Δεν το συζητάμε! Δε μου έχει πει κανένας όχι, δεν έχω παράπονο. Δεν ασχολούμαι πια με τίποτα και κανέναν. Δεν πιστεύω ότι θα βρω δουλειά, τυπικά κάνω αιτήσεις. Αν έρθει, καλώς να έρθει, δε βασίζομαι όμως σε αυτό». Επέλεξε να νοικιάσει το περίπτερο, γιατί ήθελε να εργασθεί: «Υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να είναι άνεργοι. Αν έχεις την πολυτέλεια να κάθεσαι στο σπίτι και να σε ταΐζει η μαμά και ο μπαμπάς, εντάξει. Θεωρώ, όμως, ότι είναι πιο αξιοπρεπές να εργάζεσαι». Όσο για το τι προσφέρουν οι σπουδές, πέρα από επαγγελματική αποκατάσταση: «Ό,τι και αν σπουδάσεις, καλό είναι. Στο περίπτερο, μπορεί αυτά που έμαθα να μη χρησιμεύουν, αλλά σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστούν, σε πρώτες βοήθειες, στην πρόληψη, σε μικροατυχήματα, αν κάνω παιδιά. Όμως, μη νομίζεις ότι ο κόσμος εκτιμά τη μόρφωση. Ειδικά εδώ στο περίπτερο, σου μιλάει ο καθένας όπως θέλει. Είμαστε άνθρωποι και έχουμε νεύρα, πόση υπομονή να έχεις όταν ο άλλος σε υποτιμά; Όσο ήμουν στη σχολή, περίμενα πώς και πώς να τελειώσω για να κάνω κάτι σχετικό με την Υγεία. Το περίπτερο αφήνει καλύτερα χρήματα, αλλά δεν είναι σίγουρα. Επίσης, είναι πολλές οι ώρες εργασίας. Δεν πληρώνονται, αν τα βάλεις κάτω».Ενώ μιλάμε, δίπλα μας κάθεται ο άνδρας της Εύης. «Δεν προλαβαίνουμε να συναντηθούμε, γιατί κάνει άλλη δουλειά, οπότε έρχεται στο περίπτερο και βλεπόμαστε» λέει γελώντας η Εύη. «Δεν έχω προσωπική ζωή. Για αργία έκλεισα μόνο την Πρωτοχρονιά και την Κυριακή του Πάσχα».Θετικά έχει το επάγγελμα; ρωτάμε: «Υπάρχουν. Κατ’ αρχάς, δεν έχεις κανέναν πάνω απ’ το κεφάλι σου. Αν χρειαστεί, μπορείς να κλείσεις και να φύγεις, δε σκέφτεσαι πώς θα ζητήσεις άδεια, αν θα σε αφήσουν, το ένα ή το άλλο. Επίσης, έχεις επαφή με τον κόσμο, λες πέντε κουβέντες μ’ έναν άνθρωπο. Βέβαια, το ότι είμαι σε κεντρικό δρόμο, από τη μια είναι καλό γιατί δεν πλήττω και περνά η ώρα ευχάριστα, από την άλλη, με κάνει να ζηλεύω όταν βλέπω τους άλλους να πίνουν καφέ ή να ψωνίζουν».
Της Μαρίας Νίκα
© 2009 Εφημερίδα της Καλαμάτας και της ΜεσσηνίαςPowered by: e-nt Solutions
Όταν η Εύη Τζώρτζη πέρασε στη Σχολή Επισκεπτών Υγείας του ΤΕΙ Αθήνας ήταν τρισευτυχισμένη, όπως μας λέει: «Είχα ακούσει τα καλύτερα, ότι δεν είναι κορεσμένο επάγγελμα, ότι θα βρω εύκολα δουλειά κ.λπ. Αλλά τελικά…».Εδώ και δύο χρόνια έχει νοικιάσει και λειτουργεί περίπτερο στην οδό Αριστομένους. Παράλληλα, κάνει αιτήσεις για δουλειά στον τομέα που σπούδασε, αλλά δεν έχει πια την αισιοδοξία που είχε στην αρχή: «Υπάρχουν θέσεις ανοιχτές, αλλά προκηρύξεις δε βγαίνουν. Άλλες φορές βγαίνουν και δεν καλύπτονται ποτέ, δεν παίρνουν κανέναν και κανείς δεν ξέρει γιατί. Υποσχέσεις από πολιτικούς; Δεν το συζητάμε! Δε μου έχει πει κανένας όχι, δεν έχω παράπονο. Δεν ασχολούμαι πια με τίποτα και κανέναν. Δεν πιστεύω ότι θα βρω δουλειά, τυπικά κάνω αιτήσεις. Αν έρθει, καλώς να έρθει, δε βασίζομαι όμως σε αυτό». Επέλεξε να νοικιάσει το περίπτερο, γιατί ήθελε να εργασθεί: «Υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να είναι άνεργοι. Αν έχεις την πολυτέλεια να κάθεσαι στο σπίτι και να σε ταΐζει η μαμά και ο μπαμπάς, εντάξει. Θεωρώ, όμως, ότι είναι πιο αξιοπρεπές να εργάζεσαι». Όσο για το τι προσφέρουν οι σπουδές, πέρα από επαγγελματική αποκατάσταση: «Ό,τι και αν σπουδάσεις, καλό είναι. Στο περίπτερο, μπορεί αυτά που έμαθα να μη χρησιμεύουν, αλλά σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να χρειαστούν, σε πρώτες βοήθειες, στην πρόληψη, σε μικροατυχήματα, αν κάνω παιδιά. Όμως, μη νομίζεις ότι ο κόσμος εκτιμά τη μόρφωση. Ειδικά εδώ στο περίπτερο, σου μιλάει ο καθένας όπως θέλει. Είμαστε άνθρωποι και έχουμε νεύρα, πόση υπομονή να έχεις όταν ο άλλος σε υποτιμά; Όσο ήμουν στη σχολή, περίμενα πώς και πώς να τελειώσω για να κάνω κάτι σχετικό με την Υγεία. Το περίπτερο αφήνει καλύτερα χρήματα, αλλά δεν είναι σίγουρα. Επίσης, είναι πολλές οι ώρες εργασίας. Δεν πληρώνονται, αν τα βάλεις κάτω».Ενώ μιλάμε, δίπλα μας κάθεται ο άνδρας της Εύης. «Δεν προλαβαίνουμε να συναντηθούμε, γιατί κάνει άλλη δουλειά, οπότε έρχεται στο περίπτερο και βλεπόμαστε» λέει γελώντας η Εύη. «Δεν έχω προσωπική ζωή. Για αργία έκλεισα μόνο την Πρωτοχρονιά και την Κυριακή του Πάσχα».Θετικά έχει το επάγγελμα; ρωτάμε: «Υπάρχουν. Κατ’ αρχάς, δεν έχεις κανέναν πάνω απ’ το κεφάλι σου. Αν χρειαστεί, μπορείς να κλείσεις και να φύγεις, δε σκέφτεσαι πώς θα ζητήσεις άδεια, αν θα σε αφήσουν, το ένα ή το άλλο. Επίσης, έχεις επαφή με τον κόσμο, λες πέντε κουβέντες μ’ έναν άνθρωπο. Βέβαια, το ότι είμαι σε κεντρικό δρόμο, από τη μια είναι καλό γιατί δεν πλήττω και περνά η ώρα ευχάριστα, από την άλλη, με κάνει να ζηλεύω όταν βλέπω τους άλλους να πίνουν καφέ ή να ψωνίζουν».
Της Μαρίας Νίκα
© 2009 Εφημερίδα της Καλαμάτας και της ΜεσσηνίαςPowered by: e-nt Solutions
