Το EUROχάος, η Ελλάδα και η κατανομή ευθυνών
Διάβασα χθες στο Βήμα ένα εξαιρετικό άρθρο του Νομπελίστα οικονομολόγου Πολ Κρούγκμαν σχετικά με το φλέγον θέμα την οικονομίας που δίνει κάποιες ερμηνείες για τα αίτια του χάους στην οικονομία του ευρώ. Βέβαια ο σκοπός του άρθρου μπορεί να οδηγήσει κάποιους Ελληνάρες να πουν τα γνωστά: Άρα δεν φταίμε εμείς, άρα ας αναλάβουν την ευθύνη οι μεγάλοι, άρα ..., άρα...
Οι αιτίες του προβλήματος άλλωστε έχουν αναλυθεί κατά κόρον και όπως έγραφα και προχθές όσον μας αφορά κεντρικό θέμα είναι οι απίστευτες παθογένιες που γέννησαμε ως κράτος, οι πολίτες με την άσκηση του προσφιλούς σπορ της πάσης φύσης ...διαφυγής και οι πολιτικοί που αντί να επιβάλλουν την νομιμότητα επιδίδονταν σε αλόγιστες λόγιστικές αλχημίες για να κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί ώστε να μην τα βλέπουν οι Ευρωπαίοι και να συνεχίζουν να στέλνουν χρηματοδοτήσεις.
Εγώ σήμερα θα κάνω μία μόνο επισήμανση:
Ζητιέται από τον κάθε πολίτη να .....
επιμεριστεί μέρος της λύσης του προβλήματος. Είτε με μείωση εισοδήματος, είτε με αύξηση φόρων, είτε με μία ομολογουμένως κουραστική και ψυχοφθόρα διαδικασία να γίνεται αυτός που, ζητώντας αποδείξεις, θα επιβάλει αλλαγή νοοτροπίας σε κάποιους που ποτέ δεν έκοβαν, ενώ το κράτος αποδέχεται πως δεν μπορεί να τους ελέγξει. Και αυτό έχει πολλές φορές και οικονομικό κόστος αφού χρεώνουν διαφορετικά την συναλλαγή με απόδειξη
επιμεριστεί μέρος της λύσης του προβλήματος. Είτε με μείωση εισοδήματος, είτε με αύξηση φόρων, είτε με μία ομολογουμένως κουραστική και ψυχοφθόρα διαδικασία να γίνεται αυτός που, ζητώντας αποδείξεις, θα επιβάλει αλλαγή νοοτροπίας σε κάποιους που ποτέ δεν έκοβαν, ενώ το κράτος αποδέχεται πως δεν μπορεί να τους ελέγξει. Και αυτό έχει πολλές φορές και οικονομικό κόστος αφού χρεώνουν διαφορετικά την συναλλαγή με απόδειξη
Ακούω γύρω μου ένα επιχείρημα που εν μέρει το απορρίπτω: Γιατί εγώ να πρέπει να το κάνω αυτό την ώρα που κάποιοι έχουν καταχραστεί εκατομμύρια; Και λέω ότι το απορρίπτω εν μέρει γιατί δεν είναι δυνατόν να καλύπτουμε την αδιαφορία μας πίσω από την αναφορά σε άλλους. Και επίσης θεωρώ πως ως πολίτης αποκτώ το δικαίωμα να ζητάω τον λόγο από τους άλλους όταν εγώ είμαι εντάξει.
Όμως κάποια στιγμή, για να πάψουμε να χρησιμοποιούμε αυτό το επιχείρημα, και σε τελική ανάλυση να αισθανόμαστε πως όλοι παίρνουν μέρος στην λύση του προβλήματος, θα πρέπει να δούμε απόδοση ευθυνών. Κάποια στιγμή θα πρέπει κάποια εξεταστική επιτροπή να γίνει προανακριτική, να γίνει ανακριτική, κάποιος να πάει φυλακή. Δεν λέω πως αν π.χ. ο κ. Παυλίδης είχε πάει φυλακή θα είχε λυθεί το πρόβλημα. Μπορεί πράγματι να μην υπήρχαν ενδείξεις ενοχής. Όμως είναι δυνατόν στα 36 χρόνια της μεταπολίτευσης να ήταν ο κ. Τσοβόλας του 1989 ο μόνος πολιτικός που ευθύνεται για κάποια άνομη πράξη; Γιατί κανένας άλλος πολιτικός δεν έχει τιμωρηθεί;
Περιμένω να δω κάποιους γιατρούς να χάνουν την άδεια τους γιατί παρανομούν, κάποιους δημοσίους υπαλλήλους να απολύονται γιατί αποδείχτηκε ότι χρηματίστηκαν, κάποιες περιουσίες να δημεύονται γιατί κάποιος καταχράστηκε δημόσιο χρήμα. Κάποιος υπουργός να περάσει το βράδυ στο αυτόφωρο γιατί πιάστηκε να οδηγεί μεθυσμένος.
Αν δεν το δω αυτό, δεν θα πιστέψω ότι αξίζει να γίνω μέρος της προσπάθειας. Μα αν το δώ, έχω φιλότιμο, το έχω αποδείξει...
