Προχθές κηδέψαμε στο νεκροταφείο του Κόκινου Μύλου τη συμμαθήτρια, συμπατριώτισα και φίλη Λούλα Κανελοπούλου.
Τη γνωρίσαμε σαν μιά συμμαθήτρια, που κέρδισε την εκτίμησή μας, και πάνω
από όλα σαν άνθρωπο, ακέραιο, για τις σχέσεις του με τον περίγυρο των γνωστών και φίλων .
Πήγαμε όλοι : φίλοι , συμμαθητές , συγγενείς και οι χωριανοί γύρω από το φέρετρό να αποχαιρετήσουμε και να εκφράσουμε την εκτίμησή μας στο πρόσωπό της.
Λούλα κάποιοι είπαν πως έφυγες νωρίς...
Εσύ ξέρεις αν χόρτασες την ζωή ή αν απλά νικήθηκες από τον θάνατο που παραμόνευε να σε πάρει από κοντά μας, τους τελευταίους μήνες.
Μας «καίει» όμως αυτή η εξέλιξη και το ξέρεις.
Ξαφνικά μας έβαλες όλους σε απαισιόδοξες σκέψεις, βρε Λούλα, να αλλάξουμε ζωή ,να προσέχουμε και να συνεχίσουμε με έναν συμμαθητή λιγότερο.
Μας λείπεις.
Εσύ ξέρεις αν χόρτασες την ζωή ή αν απλά νικήθηκες από τον θάνατο που παραμόνευε να σε πάρει από κοντά μας, τους τελευταίους μήνες.
Μας «καίει» όμως αυτή η εξέλιξη και το ξέρεις.
Ξαφνικά μας έβαλες όλους σε απαισιόδοξες σκέψεις, βρε Λούλα, να αλλάξουμε ζωή ,να προσέχουμε και να συνεχίσουμε με έναν συμμαθητή λιγότερο.
Μας λείπεις.
«Ο θάνατος του κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει εμένα, γιατί είμαι αξεδιάλυτα δεμένος με την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό μη στέλνεις ποτέ να ρωτήσεις για «ποιόν κτυπά η καμπάνα;» Η καμπάνα κτυπάει για σένα», είχε γράψει κάποτε ο John Donne.
Λούλα, η καμπάνα κτύπησε όχι μόνο για σένα, αλλά και για όλους μας. Ο θάνατός σου, που μας έχει συγκλονίσει, μας λιγοστεύει όλους μας. γιατί χάσαμε μιά καλή φίλη, ένα πλατύ χαμόγελο, μια καλή καρδιά με απέραντη καλοσύνη.
Αιωνία σου η μνήμη.
Μιχάλης
 |
